Volgend jaar is het 100 jaar geleden dat het moderne octrooisysteem in Nederland werd ingevoerd.
Dit feit wordt onder andere gevierd met een expositie in de Kunsthal in Rotterdam, van 19 december tot en met 21 maart 2010.
Het is volgend jaar tevens 200 jaar geleden dat in Nederland voor het eerst een gedetailleerde algemene octrooiwet van kracht werd, de Franse octrooiwet, toen Napoleon Nederland inlijfde bij Frankrijk. Naderhand, in 1869, had Nederland de octrooiverlening weer gestaakt uit onvrede over het oude octrooisysteem. Onder invloed van de industriële ontwikkelingen en onder internationale druk voerde men in 1910 toch weer een nieuwe octrooiwet in.
Een belangrijk nieuw aspect van de octrooiwet van 1910 was dat deze voorzag in de oprichting van een octrooiraad, die moest beslissen over octrooiverlening om ongeldige octrooien te vermijden. Verder introduceerde deze wet “in navolging van andere landen” de verplichting om in elk octrooi een nauwkeurige en afzonderlijke aanwijzing van datgene, waarvoor het uitsluitend recht verlangd wordt, op te nemen, wat informeel een “conclusie” (claim) werd genoemd. Daarmee moest de onzekerheid over de reikwijdte van het octrooi worden verminderd, die tot onvrede over de oude octrooiwet geleid had.
De octrooiraad zou zich ontwikkelen tot een instituut met een aantal (raads)leden en een corps hooggeschoolde “vooronderzoekers”, die naar Duits voorbeeld zeer grondig te werk gingen. Met de wet van 1910 ontstond ook het beroep van “octrooibezorger”, zoals octrooigemachtigden destijds heetten, die aanvragers bij de octrooiraad vertegenwoordigden. Een groep octrooibezorgers richtte in 1916 Vereenigde Octrooibureaux op, nu VEREENIGDE. De octrooiraad werd uiteindelijk overvleugeld door het Europees Octrooibureau. In 1995 werd de octrooiwet van 1910 daarom vervangen door een nieuwe octrooiwet, waaronder de octrooiraad werd opgeheven. Er rest nog een schaduw van het oude vooronderzoek, maar dat wordt meestal uitbesteed aan het Europees Octrooibureau.